Όπου να ΄ναι ξαναβγαίνουμε στο δρόμο…

Αν κάτι χαρακτηρίζει το χώρο των μεταπτυχιακών και υπ. Διδακτόρων είναι σίγουρα μια αντίφαση. Από τη μια αποτελούν το ερευνητικό δυναμικό του πανεπιστημίου, εργαζόμενοι σε ερευνητικά προγράμματα αμφιβόλου κοινωνικού αντικρίσματος, συνήθως χρηματοδοτούμενα από εταιρίες, χωρίς διασφαλισμένα στοιχειώδη δικαιώματα όπως ο μισθός και η ασφάλιση. Στις περισσότερες περιπτώσεις μάλιστα οι μεταπτυχιακοί «αυτοχρηματοδοτούνται». Από την άλλη μεγάλο κομμάτι του ίδιου δυναμικού εισέρχεται στην αλυσίδα master-διδακτορικό= τυπικό προσόν για ανέλιξη σε ΕΔΤΠ και ΔΕΠ έχοντας συγκεκριμένες επιδιώξεις ακαδημαϊκής καριέρας ή κάποιας θέσης ερευνητή, σίγουρα καλοπληρωμένης. Ο σημερινός «σκλάβος» θα εξαργυρώσει τους κόπους, την ανασφάλιστη εργασία στα προγράμματα, το κακοπληρωμένο επικουρικό διδακτικό έργο ακόμα και το κουβάλημα του προτζέκτορα για την αυριανή του καριέρα. Ωστόσο το ερώτημα που προκύπτει είναι το εξής: σε μια εποχή που τα master μαζικοποιούνται μαζί και τα διδακτορικά θα φτάσουν οι θέσεις καριέρας για όλους? Παράλληλα, ακόμα και γι αυτούς που θέλουν να κάνουν μόνο ένα master στο πνεύμα της εποχής, θα βρουν με αυτό το επιπλέον προσόν πιο εύκολα δουλειά?

Διαβάστε περισσότερα εδώ...